Tijdens een korte break zien we een ree. We kijken elkaar aan en zonder iets te zeggen gaan we sluipen. We komen dichterbij. Het ree lijkt niets door te hebben. Minuten zijn uren. We naderen het tot een paar meter. Dit klopt niet. Het dier had al lang moeten vluchten. Het dier is ziek: hoesten en niezen. Derk en ik barstten in lachen uit. De spanning is weg. Voor niets al dat gesluip.
Pas jaren later krijg ik het vermoeden dat dit ree ziek was door keelhorzals. In 2012 is informatie makkelijker te vinden met hulp van internet dan tien jaar geleden. Op http://www.over-reeen.nl/ lees ik iets over keelhorzels. Ik denk dat dit ree daar last van had. Fijn om te weten dat een ree ook weer van keelhorzels af kan komen.
